Μικροπρέπειες...
Το σημερινό δημοσίευμα του Ανδρέα Ρουμελιώτη στην "Ε" είναι ένα από τα κείμενα που με εκφράζουν απόλυτα. Το έχω νιώσει πολύ βαθιά στο πετσί μου. Γιατί και εμένα φίδια κολοβά με έχουν δαγκάσει πάμπολλες φορές... Μόνο που εγώ δεν έχω αγριέψει. Εγώ εξακολουθώ να γυρνώ την πλάτη και να μην νοιάζομαι όταν αποδειχθεί ότι δεν πρέπει πιά. Και φυσικά δεν εμπιστεύομαι πιά. Μόνο κατόπιν αποδείξεως...
Σε τι αναφέρομαι;
Διαβάστε:
Εδώ Ράδιο «Ε» Μικροπρέπειες...
Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΜΕΧΡΙ τα 40 η αφέλειά μου έφτανε ώς τα όρια της βλακείας. Αντιμετώπιζα με καλή προαίρεση όλους τους ανθρώπους. Προσπαθούσα στον καθένα να δω τη θετική πλευρά, όχι τη σκοτεινή, τη νοσηρή, την υστερόβουλη, την κακή. Τώρα πια τα 'χω δει όλα και δεν μασάω ταραμά: «όδοντας αντί οδόντος».
ΟΤΑΝ μου φέρονταν άσχημα, με αδικούσαν, με «έριχναν», με «πούλαγαν», με πρόδιδαν έλεγα: «άστο δεν αξίζει τον κόπο... έπεσα έξω, έκανα λάθος εκτίμηση». Δεν θα γίνω εγώ τώρα ίσος κι όμοιος σαν αυτούς· σαν τα μούτρα τους! Δεν θα καταφέρουν να με δηλητηριάσουν εμένα με τη ζήλια, το φθόνο και την κακία».
Μ' ΕΙΧΑΝ μάθει οι γονείς μου να 'μαι υπεράνω. Να μην πέφτω χαμηλά. Να κατανοώ τις αδυναμίες των ανθρώπων και να τους συγχωρώ. «Να μη γίνεις μικροπρεπής σαν κι αυτόν», μου 'λεγε η μαμά μου, όταν ένα παιδάκι μού φέρθηκε άσχημα. «Να δείξεις ανώτερος. Δεν θα πέσεις στο επίπεδό του, η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη τιμωρία». Με γαλούχισαν με κάτι που 'μοιαζε πότε με αριστοκρατία και πότε με αλαζονεία...
ΤΟ παράκανα! Εφτασα στην ηλικία του Χριστού και γύριζα μάγουλο να με ξαναχαστουκίσουν. Και κανείς απ' αυτούς δεν ένιωθε τότε λίγος, τόσο μηδαμινός όπως μ' έμαθαν να πιστεύω.
ΜΕΧΡΙ που η «πιάτσα» αγριέψε και αγριεύτηκα και εγώ.
Με δάγκωσε και κατάλαβα ότι βύζαινα για φίλο ένα ερπετό. Ολα μαζί μου 'ρθανε κατακέφαλα. Για να συνειδητοποιήσω τι φίδια φαρμακερά επώαζα στον κόρφο μου. Το ταΐζεις, το μεγαλώνεις και μόλις του δείξεις λίγο εμπιστοσύνη και χαλαρώσεις, το άτιμο σε δαγκώνει.
ΕΜΑΘΑ πως η ζήλια που γίνεται φθόνος είναι το χειρότερο, το πιο ανυπόφορο συναίσθημα για εκείνον που το βιώνει κρυφά. Οποιος προσποιείται το φίλο σου και συμπεριφέρεται σαν να 'ναι εκείνος που σε κολακεύει, ο ίδιος μόλις γυρίσεις πλάτη θα σε μαχαιρώσει. Εκείνος που ευεργετείς θα γίνει ο μεγαλύτερος, ο πιο ορκισμένος εχθρός σου. Οσο περισσότερο τον βοηθάς, του συμπαρίστασαι, σαν παιδί σου τον υιοθετείς, τόσο το απόκρυφο μίσος του για σένα γιγαντώνεται. Αισθάνεται ότι τον προσβάλλεις, τον υποτιμάς και τον απαξιώνεις κάθε φορά που απλόχερα του δωρίζεις κάτι. Γιατί εκείνος δεν έχει τέτοιο περίσσευμα ψυχής· αν κάποτε βρισκόταν στη θέση σου, δεν θα 'σου δινε -γιατί δεν έχει δώσει ποτέ σε κανέναν- τίποτα, το παραμικρό!
ΓΝΩΡΙΣΑ και μια άλλη, απίστευτη κατηγορία ανθρώπων. Αυτοί που σου υπόσχονται τα πάντα, ενώ ξέρουν καλά ότι δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτα απ' αυτά. Σου λέει ο άλλος: «Μην αγοράσεις ερκοντίσιον, έχω τρία ολοκαίνουργια κομμάτια σπίτι μου που δεν τα χρειάζομαι. Θα στα φορτώσω στου πατέρα μου το αγροτικό και θα στα φέρω Τετάρτη βράδυ σπίτι». Ενώ δεν έχει...
ΣΕ παίρνει τηλέφωνο την Τετάρτη: «Χάλασε τ' αμάξι, μόλις το 'βγαλα απ' το συνεργείο. Μην αγοράσεις. Θα στο φέρω αύριο τ' απόγευμα. Εξαφανίζεται τρεις-τέσσερις μέρες. Στο τηλέφωνο το Σάββατο: «Τα 'χω φορτώσει, σε 20 λεπτά είμαι εκεί. Μη φύγεις»!
ΔΕΝ έρχεται φυσικά... Και κλείνει και το κινητό. Μια εβδομάδα αργότερα σε ξαναπέρνει: «Ασε, κόλαση! Θα σου εξηγήσω από κοντά. Οταν βρεθούμε»...
ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ πολύ! Θα 'θελε να 'χε χίλια ερκοντίσιον να στα χαρίσει όλα! Αλλά δεν είχε κανένα... Δυστυχώς...
